παποκαισαρισμός

ο

εκκλ. θεωρία που χρησιμοποιήθηκε κατά τον μεσαίωνα στην Ευρώπη για να υποστηριχθεί η υπεροχή τής ιερατικής έναντι τής πολιτικής εξουσίας και ειδικότερα τής εξουσίας τού πάπα έναντι τών κοσμικών αρχόντων τής Δύσης κατά την περίοδο τού λεγόμενου Περί Περιβολής Αγώνα, από τον 11ο ώς τον 13ο αιώνα, εναντίον τού βασιλιά τής Γερμανίας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πάπας + καίσαρ + -ισμός*].